Sanne Bookelman kampeert sinds 2018 met de Jeugdsectie (JS), want ‘de mensen zijn leuk en open en de terreintjes zijn fijn’. Net als veel andere JS’ers reist ze meestal met het openbaar vervoer naar de kampeerterreinen. Met een rugzak. Bijkomend voordeel: je raakt onderweg zómaar met mensen in gesprek.
Lees verder
Na een jeugd waarin ze elke zomervakantie in de Alpen doorbracht werd Jiska uiteindelijk kliminstructeur. Daarnaast helpt ze als klimtherapeut mensen om hun hoogtevrees te overwinnen. Ze deed mee aan trailruns (‘off-road hardlopen’) in de Ardennen, de Vogezen en de Pyreneeën. Maar het allerliefste trekt ze in vakanties met een rugzak door de bergen.
Lees verder
Roosmarij maakt met haar man trektochtjes van een paar dagen in Nederland. In een verder druk bestaan vindt ze de rust en overzichtelijkheid van rugzakkamperen heel fijn. Het enige wat ertoe doet, is de eindbestemming van die dag halen. Je tent opzetten, iets warms eten en alles is goed.
Lees verder
Toen Judith Heuves acht jaar geleden een hond kreeg, stapte ze over van fietsen op lopen. Aanvankelijk tochtjes via trekkershutten, want lopen met een kampeeruitrusting leek haar veel te zwaar. Maar sinds een jaar of drie is ze om, want kamperen geeft tóch de meeste vrijheid.
Lees verder
Ruim veertig jaar geleden maakten verhalen van een zwerfgroep-deelnemer Ria zo enthousiast, dat ze Frans overhaalde om een weekend-rugzaktocht met de Zwerfgroep uit te proberen. Met een geleende uitrusting liepen ze in november 1979 naar het toen net door de NTKC aangekochte kampeerterrein De Hertenweide in Zorgvlied, en waren compleet óm. Meer dan honderd rugzaktochten in binnen- en buitenland volgden, uiteraard ook met de kinderen. Nu zet Frans nog steeds de paastocht van de Zwerfgroep uit. En Ria loopt nog altijd intens genietend mee.
Lees verder
Rond mijn veertigste, een jaar of twintig geleden, ben ik met rugzakkamperen begonnen. Met een wandelmaatje ging ik toen vaak weekendjes weg. Toen dat contact verwaterde, heb ik het een tijd niet gedaan. Maar zes of zeven jaar geleden, toen mijn jongste zoon de deur uit ging, heb ik het lopen met de rugzak weer opgepakt.
Lees verder
Rugzakwandelen en -kamperen draait voor Henni om buiten zijn, liefst op plekken waar je niet met de auto of de fiets kunt komen. Vooral in Noorwegen, Zweden, Finland, IJsland en Groot-Brittannië heeft hij altijd graag getrokken, zowel in groepsverband (SNP) als in zijn eentje en met partner Pia. Deze landen trekken hem tegenwoordig meer dan Frankrijk of Spanje omdat hij slecht tegen warmte kan, maar ook omdat het landschap er ruiger is. Bovendien mag je in Scandinavië en Schotland wildkamperen.
Lees verder
Al 26 jaar loopt Elizabeth van Wensveen in vakanties met een rugzak. Meestal drie weken, en meestal alleen, zowel in Nederland als in het buitenland. Back to basics, teruggeworpen op zichzelf en deel van de omgeving waarin ze loopt. Behalve diverse lange-afstand-wandelroutes in Nederland liep ze onder meer in drie etappes vanuit Zutphen naar Rome, nog eens vanuit Florence naar Rome, van Porto naar Santiago en van Görlitz naar Eisenach.
Lees verder
Meer dan 32 jaar rugzakwandelen heeft Willem de Beer vele vriendschappen en onvergetelijke ervaringen opgeleverd. Tochten in Engeland, Schotland, Wales en Ierland, op plekken waar geen fiets kan komen en de horizon eindeloos ver lijkt, zijn bij hem met stip favoriet. Maar ook struinen in Nederland kan mooi en verrassend zijn.
Lees verder
Tot haar vijftiende liep Sjoukje (geboren in 1995) met haar ouders vaak met rugzaktochtjes van de Zwerfgroep mee. Eerst was dat spannend en nieuw, dus leuk; in haar puberjaren werd het meer ‘iets wat nou eenmaal moest’. Maar eenmaal aan de puberteit ontstegen begon ze weer te snappen wat er leuk is aan lopen met de rugzak en ging ze het in vakanties zelfstandig doen. Soms een week, soms drie of vier, zo licht en zelfvoorzienend mogelijk. Meestal met zijn tweeën en meestal ergens in Europa; ‘hoe verder van de bewoonde wereld, hoe beter!’
Lees verder