Later, vanuit Aywaille, moet ik de Stoqueu op. Deze ken ik nog van vroegere tijden, maar waar de hoofdweg zich omhoog slingerde toen ik op m’n racefiets zat, stuurt Garmin me nu rechtdoor het gravel op. Wat?? Dit is toch niet te doen, of wel? O ja, ik wilde onverhard … dus ik ploeter door en het lukt! Gelukkig zijn er ook wat stroken asfalt, komt het zonnetje erbij en na nog wat gravel sta ik hijgend en puffend boven. Het zweet gutst langs m’n lijf.
Ik voel me trots dat ik dit heb gedaan met deze fiets en alle bepakking. Nu wachten tot deze onweersbui vertrokken is, dan nog het laatste stukje richting camping.
Alleen en toch niet
Ik reis alleen. Maar onderweg zijn er natuurlijk talloze ontmoetingen, zeker op de NTKC-terreinen heb je snel aanspraak en dat maakt het extra leuk. Zeker als er andere fietsers zijn, worden verhalen al snel uitgewisseld. Als ik uit de doeken doe waar ik allemaal heb gefietst, over de meest onmogelijke paadjes – als er al een pad was ... Maar ‘hij’ stuurde me hierheen ... Verbaasde blikken … ‘Hij?’ ‘Je was toch alleen?’
Ah, ja, met ‘hij’ bedoel ik mijn Garmin. Of Komoot. Net hoe het uitpakt. Dat zijn mijn twee fietsvrienden. De avond tevoren plan ik op mijn mobiel in de route-app Komoot een mooie onverharde route voor de volgende dag. Tijdens de rit zit de Garmin op mijn stuur en vertelt me waar ik heen moet. Die stuurt me soms dwars door een knollenveld. Over de golfbaan (met een uitgestreken smoel doe ik net of het de normaalste zaak is dat ik hier fiets, ondertussen voel ik me wel wat ongemakkelijk), door de appelboomgaard, langs maisvelden, de mooiste slingerpaadjes. We zijn het lang niet altijd eens, Garmin en ik, maar meestal luister ik en stuur mijn fiets dus maar de bush in. Een enkele keer wordt het me te gortig en besluit ik anders. Komoot er even bij op de telefoon en een alternatief is snel gevonden. Ideaal!
‘Where the streets have no name’
Waar je met verharde wegen nog wel wegkomt met een wegenkaart, is dit onverhard zeker niet te doen en dan is zo’n app wel echt een must. Niet voor niets noemde ik deze trip: ‘Where the streets have no name’. Geen straatnaambordje te vinden in de prachtige holle weggetjes langs de eindeloze velden of in de donkere bossen. Het maakt niet uit. Elke dag kom ik waar ik wezen wil.
Sanne Goosen, 2021
Log in met je NTKC account om de reacties te lezen, en zelf een reactie achter te laten.
« Bikepacking. Het nieuwe 'less is more' - Campings op de kaart »