Hierbij wil ik me graag aan u voorstellen: mijn naam is Frieda van Straten en ik woon in Haarlem. Sinds 1985 ben ik lid van de NTKC.
Na het eerste kampje was ik bepaald nog niet direct enthousiast. Dat kwam omdat wij als jong stelletje met hond vooral bevoogding ontmoetten omtrent strenge kampeerregels. Wij hadden een lieve, doch grote viervoeter mee die wij geheel volgens de regels netjes vastpinden bij de plek waar we de tent wilden opzetten. En ondertussen liepen wij, het beeld is u allen wel bekend, met de kruiwagen naar de auto heen en weer om de spullen op te halen. Dat alleen achterblijven vond onze Tiba maar niets en ze kreeg het verdraaid voor elkaar om los te breken, waarna ze ons snel achterna spoedde dwars over het terrein heen. Enfin … overbodig te vertellen dat deze ‘slecht opgevoede’ hond niet zomaar welkom werd geheten.
Maar intussen en dus al weer ruim 30 jaar later ben ik steeds meer gecharmeerd geraakt van deze manier van kamperen die feitelijk volmaakt bij mij past. Prachtige terreinen en ook fijne leden met oog voor natuur en welzijn van de medekampeerders.
Het gezelschap van hond is uiteindelijk uitgebreid met drie kinderen. Regelmatig trokken we erop uit met z’n vieren, maar vaak ook met z’n vijven als er een vriendje of vriendinnetje mee ging. In het piepkleine autootje ging het dan meestal naar Ouddorp of Texel. Bij aankomst op het terrein werden de ogen van aanwezigen groot van verbazing wat er allemaal tevoorschijn kwam uit zo’n kleine Seat Marbella: vier of vijf personen, een hond, verschillende tentjes, slaapzakken, matjes enzovoort. Het mag duidelijk zijn dat we genoodzaakt door de geringe faciliteit om spullen mee te nemen, geheel volgens de NTKC-spirit, zeer primitief kwamen kamperen. Daarbij werd zowel letterlijk als figuurlijk ook een groot appèl gedaan op de flexibiliteit van de kinderen en hond die het ervoor over moesten hebben om als slangenmensjes in elkaar gevouwen op reis te gaan. Over het veilig vervoeren van medepassagiers door gebruikmaking van autogordels was toen gelukkig nog niet zo veel te doen, of bij ondergetekende nog niet erg doorgedrongen. Inmiddels is de hond(en) niet meer en de kinderen zijn volwassen en uit huis. Zij kamperen ook geregeld op een van onze terreinen en soms gaan we weer even gezellig een paar dagen met z’n allen.
Na door voorzitter Wim wat te zijn bijgepraat over de taak van de secretaris en ook een vergadering te hebben genotuleerd, werd ik mij goed bewust hoe bevlogen het er achter de schermen allemaal aan toe gaat om de NTKC goed draaiende te houden. Daarvan ben ik onder de indruk, want ik had geen idee. We kwamen slechts kamperen en washokcorvee doen in de zomer. De hoogste tijd om ook eens een serieuze bijdrage te gaan leveren. Dus vandaar mijn 'ja' op de vraag: zou jij onze nieuwe secretaris willen worden. Nou dan, bij dezen: ik ga er mijn best voor doen, mits ik er de goedkeuring voor krijg dan, en dat zullen we nog even moeten afwachten.
Vriendelijke groet, Frieda van Straten
Log in met je NTKC account om de reacties te lezen, en zelf een reactie achter te laten.
« Oliebollenkamp op Limmen! En wat voor één… - Kamperen in de winter is leuk »