Vooroorlogse kampeerverhalen en kampeerfoto’s van mijn ouders hadden bij mij het verlangen gewekt om ook zelf te ervaren hoe fijn, vrij en ongebonden kamperen was. Mijn jongste broer, door hetzelfde kampeervirus aangestoken als ik, was via een klasgenoot op de HTS lid geworden van de NTKC. Veel enthousiaste verhalen over een kampvuurkuil maken op Austerlitz met de Jeugdsectie. Zelf zag ik niks in dat ‘georganiseerde’ kamperen. In die tijd ging ik voor het eerst met een jeugdgroep op wintersport; skiën deed ik met veel enthousiasme. Toen ik een keer geen goede wintersportreis kon boeken en flink de pee in had, kwam mijn broer met het idee: je bent nogal avontuurlijk, waarom ga je niet met de NTKC mee naar het Zwitserse nieuwjaarskamp? Dat ik geen lid was, was geen bezwaar; ANWB-leden konden ook mee.
Thermostent en duimspijkers
Eerst was er een ‘voorkamp’ op het toenmalige NTKC-terrein Duinrell. Daar maakte ik kennis met een andere enthousiastelinge voor winterkamperen en wij besloten om samen met mijn tent te gaan. We kregen het advies om zelf een zak te maken waar stro in kon. De Zwitsers zouden voor stro zorgen. Aan de luifel van mijn tent naaide ik een paar extra deuren, zodat we een soort thermostent kregen en een ruimte waar we binnen konden koken. Er moest ook een hamertje mee, duimspijkers en aluminiumplaatjes met een gaatje erin om de spijkertjes vast te zetten als de grond hard bevroren was. Toch kon je je gewone pennen niet thuislaten, die had je nodig als het soms ging dooien.
Met de trein
Wij met de trein richting Engelberg, al voor de kerst. Hoe ik alles heb meegekregen weet ik niet meer: de tent met daarin gerold een strozak en een stuk plasticfolie om te voorkomen dat je grondzeil vast zou vriezen, een gronddeken, een hamer en spijkers en de aluminiumplaatjes. Dan een rugzak met een goeie donzen slaapzak en andere uitrusting en dan nog m’n ski’s en schoenen. Het was maar goed dat we de uitrusting over twee personen konden verdelen, want alleen had ik het niet gered.
Stro
Gelukkig waren er al caravanners, die ons kwamen ophalen en ons naar het kamp brachten. Het terrein bleek helemaal in de schaduw te liggen van de bergen, dus koud. De eerst nacht was het al meteen 25 graden onder nul, en er was geen sneeuw om rondom een isolerend walletje te maken. Maar het stro en onze goeie slaapzakken hielpen. Geen kou gevoeld. Wel moesten we er ’s nachts steeds uit om de sneeuw van het dak af te vegen, want na de eerste nacht was er wel degelijk een eenstokstentje ingezakt: stok gebroken.
Het grootste probleem waar we mee zaten was condens, aangezien we in de tent kookten. De Zwitsers hadden dan ook gezorgd voor een ruimte waar we onze natte sokken en vochtige kleding konden drogen. Ook was er een kantineachtige ruimte waar we `s avonds konden zitten. Oud en nieuw vierden we in een feestzaaltje met een plaatselijke muziekgroep en een vuur buiten waarop een grote pan met glühwein.
Toen we uiteindelijk de tent opbraken, was ik toch wel verbaasd om aan de onderkant van de strozak een laagje ijs te vinden.
NTKC-geest
Het bleek geen punt te zijn dat ik geen NTKC-lid was; ik werd meteen opgenomen in de groep. Bij het uitreiken van de sneeuwsterren bleek dat de Nederlandse groep deelnemers de grootste was. Door die hele NTKC-geest besloot ik om toch lid te worden. Nooit spijt van gehad, veel fijne kampjes meegemaakt, ook nog sneeuwkampen in Zwitserland. Niet meer met m`n ouwe V&D-tent maar met de Mentora Paddestoel 2, waarbij de fabrikant op mijn verzoek extra deuren aan de luifel had gemaakt.
Vanwege last van m`n knieën kampeer ik inmiddels niet meer. Maar af en toe bezoek ik nog eens een terrein, om de NTKC-sfeer op te snuiven.
Tine Artar Leefkens
Met mijn Mentora Paddestoel in Zwitserland, jaren '60
Nieuwjaarskamp in Engelberg 1961/1962, foto in 1967 gebruikt op het omslag van de Camping Caravanning Revue
Log in met je NTKC account om de reacties te lezen, en zelf een reactie achter te laten.
« Overzicht wintervoorzieningen terreinen - Winterkamperen vroeger en nu »