35 jaar ballotage

Terrein

De NTKC was vroeger een kleine, besloten club. Men kende elkaar. Als buitenstaander werd je pas geaccepteerd als je uit het goede hout gesneden was. Toen na de Tweede Wereldoorlog kamperen populairder werd, vreesde het bestuur een toestroom van ongewenste elementen. De nadruk kwam daarom meer te liggen op introductie door een ervaren clublid dat voor je instond. Door publicatie van de kandidaat-leden in het clubblad konden andere leden bezwaar maken. Toch bleek dat niet voldoende, vooral toen de aanwas van nieuwe leden, zoals gevreesd, goed op gang kwam. Het bestuur wilde de toelating beter organiseren en stelde in 1954 een ballotageregeling en -commissie in. Ballotage is stemmen over iemands toelating als lid.

De commissie ging voortvarend aan de slag. De procedure lag al klaar. Er kwamen beoordelaars – ervaren clubleden, voorgedragen door de afdelingsbesturen. Wilde je lid worden, dan moest je in het eerste jaar tweemaal op een clubterrein een beoordelingsgesprek voeren.

De kandidaten hadden bij hun lidmaatschapskaart twee beoordelingsstrookjes ontvangen. Was je toe aan beoordeling, dan gaf je een ingevuld strookje aan de kampmeester. Die had dan al geconstateerd of er een beoordelaar aanwezig was, herkenbaar aan een rode sticker met ‘BEOORDELAAR’ in de lidmaatschapskaart. De beoordelaar ontving het strookje en maakte een afspraak voor het gesprek. Dat vond altijd bij je tent plaats. Meestal gezellig, want het ging vooral over ervaringen, tentmodellen en vakanties. Tussendoor kwamen de clubregels aan de orde. Het hele gezin moest aanwezig zijn en liefst meepraten. De beoordelaar lette op kampeermateriaal en gedrag. Op het strookje werd aangekruist: geschikt, minder geschikt of ongeschikt en dat ging terug naar de ballotagecommissie.

In de praktijk werd een ruime meerderheid geschikt bevonden. Minder geschikt was je als je bijvoorbeeld kampeerde in een te grote tent en weigerde naar een kleinere over te stappen. De ballotagecommissie moest later dan maar uitmaken of iemand geaccepteerd werd. Ongeschikt was je als je permanent rotzooi om je tent had, niet meedeed aan corvee, geen interesse toonde in de NTKC en geen tijd had voor werkdagen.

De ballotagecommissie had veel werk. Rond 1980 waren er ruim 1000 beoordelingsgesprekken per jaar afgenomen door 176 beoordelaars. Elk jaar waren er kandidaten die vonden verkeerd te zijn begrepen, niet aan gesprekken waren toegekomen of voor zichzelf op aanpassing van de regeling aandrongen. Alles werd schriftelijk beantwoord. Dat kostte de commissie meer tijd dan het eerste beoordelingsjaar. Daarom werd de beoordelingsperiode naar 2 jaar verlengd.

Dat dit ballotagebeleid 35 jaar standhield geeft wel aan dat de meeste clubleden ondanks bezwaren toch wel tevreden waren over het systeem. Vooral toenmalig voorzitter Anton de Vries hield eraan vast. Hij hamerde bijna 20 jaar in zijn maandelijkse voorwoord in Buitenspoor op kampeerstijl, gastvrijheid en zelfwerkzaamheid. Elk jaar vond landelijk overleg plaats van ballotagecommissie, beoordelaars en bestuursleden. Fanatieke beoordelaars, die afbreuk deden aan het imago, werden teruggefloten – een delicate taak. Beoordelaars die niets produceerden werden afgevoerd van de lijst. Vaak onder protest, want de functie gaf betrokkenen onbedoeld enig aanzien in de club.

In de tachtiger jaren kwam onder Antons opvolger Hans van Oostveen, die op vernieuwing was gericht, het einde van de regeling in zicht. Al enige tijd brokkelde het draagvlak voor ballotage af. De club had inmiddels een flink aantal terreinen en die moest je gebruiken en onderhouden. Daar had je veel leden voor nodig. ‘Verlaag de drempel’, werd het devies. Als gevolg veranderde de Algemene Ledenvergadering (ALV) in 1987 de ballotageregeling in een toelatingsreglement. De ballotagecommissie werd ‘adviescommissie toelatingsbeleid’. De beoordelaars moesten in hun lidmaatschapskaart over de rode sticker een gele sticker plakken met de vermelding ‘KONSULENT’. Het beoordelingsstrookje werd een kennismakingskaart zonder beoordeling. Die beoordeling gebeurde achteraf. Na meningsverschillen trad de adviescommissie in 1989 af. Het clubbureau nam de administratie over. De konsulententaken gingen naar afdelingsbesturen. Er volgden bewogen jaren met soms verhitte discussies over de toekomst van de NTKC. In opdracht van de ALV (motie Stolp) brachten werkgroepen adviezen uit over gewenste veranderingen.

Het is de verdienste van voorzitter Frans Schlüter en de zijnen geweest dat dit alles in 1995 een plek vond in het toen baanbrekende ‘Reglement voor het Clublidmaatschap’. Hiermee konden niet-leden nog steeds geïntroduceerd worden, maar je kon je ook simpel online als kennismakingslid aanmelden. Daarmee was het bolwerk van de ballotage definitief geslecht.

Tekst Jan Das, 2023, beeld uit het NTKC-archief

Afbeelding bovenaan: in het midden, met korte broek en bril, zit voorzitter Anton de Vries

Meer over geschiedenis


Gepubliceerd op vrijdag 13 oktober 2023

Log in met je NTKC account om de reacties te lezen, en zelf een reactie achter te laten.

« Eenpitter: Spoed-soep met prei - Herfstslinger maken »